Psychoanalyse bestaat 100 jaar in Nederland
“Jammer dat ik mijn psychoanalyse niet op mijn CV kan zetten, het is het belangrijkste wat ik gedaan heb in mijn leven”. Een patiënt na vier jaar psychoanalyse.
Met een feestelijke opening luidt de Nederlandse Psychoanalytische Vereniging vrijdag 10 februari 100 jaar psychoanalyse in Nederland in. Ter gelegenheid van het jubileum zijn er gedurende het hele jaar evenementen voor huisartsen, GGZ-professionals en cultuurliefhebbers. Alle seinen staan op groen voor de psychoanalyse: patiënten zoeken duurzame psychische verandering, onderzoeksresultaten zijn positief, er komen nieuwe boeken uit en de zomeruniversiteit psychoanalyse zit vol enthousiaste studenten.
Psychoanalyse anno 2017
Er zijn in Nederland naar schatting zo’n zevenhonderd patiënten in psychoanalyse. Zij liggen vier of vijf keer per week op de bank bij hun psychoanalyticus. Met een psychoanalyse is het mogelijk om structureel aan diepgewortelde problemen te werken, daarom kiezen nog steeds veel mensen voor deze intensieve vorm van psychotherapie. De psychoanalyse heeft in honderd jaar een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Het onbewuste staat centraal en het feit dat we van onszelf vaak slechts het topje van de ijsberg kennen, maar de rol van de psychoanalyticus is daarin veranderd. Zijn houding is actiever geworden en hij is zichtbaarder dan voorheen, met veel meer nadruk op relaties zoals die zich in het hier en nu laten zien.
Wetenschappelijke ontwikkelingen
Er is inmiddels overtuigend wetenschappelijk bewijs dat langerdurende vormen van psychoanalytische psychotherapie en psychoanalyse echt werken bij complexe problematiek. Helaas wordt sinds 2010 psychoanalyse niet meer vergoed door de zorgverzekeraar, omdat er te weinig wetenschappelijke evidentie zou zijn, maar op basis van de nieuwste gegevens zou die maatregel teruggedraaid moeten worden[1].
Psychoanalyse in de samenleving
Het psychoanalytisch gedachtengoed is overal terug te vinden in onze samenleving. Het is gemeengoed geworden om te spreken over een Freudiaanse vergissing en er wordt niet meer raar opgekeken als iemand de link legt tussen problemen met z’n baas en een autoritaire vader. Bovendien is er nauwelijks meer een kunstrecensie te vinden, zonder psychoanalytische blik. Recent verschenen er verschillende psychoanalytisch georiënteerde boeken, zoals ‘Het verlangen naar oorlog’, van Toni Ladan, ‘Onbehagen, nieuw licht op de beschaafde mens’ van Bas Heijne en ‘De innerlijke criticus’ van Frans Schalkwijk. Tenslotte laat ook het succes van de ‘Summer University Psychoanalyse’ onder studenten zien, dat de psychoanalyse maatschappelijk relevant is.
EINDE BERICHT
